Ik ben een perfectionist.
Nu zijn wel meer mensen dat en je hoort het vaker van vrouwen dan mannen.
Perfectionisme is ook inherent aan het onderwijs.
Ik moet toegeven dat ik voor de eerste workshop die ik moest geven bij ICSadviseurs alles van voor tot achter uitgeschreven heb. Ik mocht vooral niets vergeten en het moest (natuurlijk) perfect gaan.
Dat was het niet, vond ik zelf. Anderen vonden van wel. En daar hebben we gelijk nog een eigenschap van een perfectionist te pakken: niet van je omgeving kunnen aannemen dat iets wat je hebt gedaan wel goed is gegaan.
Nu is het niet zo dat ik er wakker van lig of misselijk naar een afspraak ga, maar ik leg de lat voor mezelf hoog en ben niet snel — zeg maar liever nooit — tevreden.
In het onderwijs vinden we het belangrijk dat kinderen leren dat het oké is dat iets een keer niet lukt en dat je juist ook leert van dat wat niet goed gaat (ik heb een hekel aan het woord ‘fout’, dus dat probeer ik te mijden).
Toch bijzonder dat de meesten van ons het als volwassene vreselijk vinden als iets professioneel gezien mislukt, of niet zo goed gaat als gehoopt. Terwijl we juist vaak van die dingen het meeste leren …
De les die ik de afgelopen periode hierin geleerd heb, is om naast te bedenken wat er allemaal niet goed ging ook minimaal drie zaken te noemen die wel goed gingen. En dan valt het allemaal best wel mee. Sterker nog, ik ben er een stuk relaxter van geworden!