Het onderwijs wil een kind ‘zien’ en uitgaan van haar mogelijkheden. Er moeten toetsresultaten opgeleverd worden en de cognitieve ontwikkeling van een kind wordt vastgelegd in systemen, maar veel belangrijker is om het kind te zien zoals het is en van daaruit een leeraanbod aan te bieden.
In het onderwijs wordt gedacht in mogelijkheden. Als er iets niet mogelijk is dan gaan we op zoek naar wat wél mogelijk is en is vaak via wat bochten en wegen veel mogelijk voor een passend aanbod voor het kind.
Nu zit ik in een ‘rekenwereld’, het gaat in (bouw)plannen om cijfers en rechte lijnen. Teveel schoolgebouwen worden nog recht ontworpen, gebouwd en traditioneel ingericht, waarbij juist dat cognitieve en systematische wordt bevestigd. Een kind is meer dan toetsresultaten in een mooie grafiek, een kind is niet recht maar heeft organische vormen waarin meebewegen beter werkt. Dat mag terugkomen in scholen en in de inrichting van ruimten, om elk kind op maat te bedienen.
Ieder kind (ieder mens) is uniek en dat maakt onderwijs ook zo leuk en soms ook lastig. Het is goed om af en toe juist ook in de ‘rekenwereld’ wel een opdracht aan te gaan die niet standaard is, als is het maar om de creativiteit te stimuleren en te ontdekken wat er allemaal mogelijk is buiten de rechte lijnen. Er is veel mogelijk, maar je moet er wel in geloven!